Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego dotyczący wycofania się z najmu jako racjonalnej decyzji biznesowo – podatkowej.

10 marca 2017 r.

W przedmiotowej sprawie, spółka komandytowa w ramach sieci franczyzowej zajmowała się sprzedażą artykułów spożywczych i przemysłowych. Ze względu na ciągły rozwój wymuszany częściowo standardami narzucanymi przez franczyzodawcę, przedsiębiorca zdecydował się na wynajęcie większej nieruchomości z parkingiem i placem manewrowym w bezpośrednim sąsiedztwie obecnie najmowanego lokalu. Inwestycja gospodarcza okazała się opłacalna, a zyski z nowego punktu handlowego były na tyle wysokie, iż dalszy najem pierwotnego, mniejszego lokalu, stał się całkowicie nieuzasadniony. Wcześniejsze wypowiedzenie umowy było obwarowane zryczałtowanym odszkodowaniem na rzecz wynajmującego w postaci kary umownej, dlatego spółka wystąpiła do organów podatkowych o wskazanie, czy wzmiankowana kara umowna może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodu. Fiskus co prawda nie kwestionował racjonalności oraz sensu ekonomicznego wypowiedzenia umowy, jednak nie zgodził się na możliwość odliczenia kary umownej.

Stanowisko fiskusa spotkało się z dużą dezaprobatą Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, który zarzucił organowi podatkowemu nieuprawnione zastosowanie wykładni zawężającej oraz kreowanie stanowisk w oderwaniu od realiów gospodarczych. Powołał się przy tym na przepis art. 15 ustawy o CIT, wskazujący, że zabezpieczeniem źródła przychodów są także koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów nakierowane na jego bezpieczne funkcjonowanie, w tym również koszty służące rezygnacji z dokonywania wydatków.



W podsumowaniu zasadne jest wskazanie, iż koszty połączone w racjonalny sposób z ograniczaniem wydatków, stanowią koszt ujawniony w przepisie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.