W wielu firmach trwa właśnie popakietowy szok

13 lipca 2015 r.

Zawierane w przeszłości tzw. porozumienia okołoprywatyzacyjne, zwane też pakietami socjalnymi, z jednej strony otwierały pokojową drogę do prywatyzacji przedsiębiorstw, z drugiej zaś niejednokrotne na długie lata zamykały drogę do zmian w polityce zatrudnieniowej – od kształtowania wielkości i struktury zatrudnienia stosownie do potrzeb, poprzez wymagania stawiane pracownikom, rozwijanie motywacyjnej funkcji płac, po sprawy związane z organizacją pracy.

W efekcie powstawały enklawy odcięte od rzeczywistości współczesnego rynku, a nad objętymi silnymi gwarancjami zatrudnieniowymi pracownikami w miarę upływu czasu wisiało coraz bliższe i realne widmo końca epoki bezpieczeństwa socjalnego i nierzadko przykre zderzenie z realiami zatrudnienia w firmie działającej w silnym otoczeniu konkurencyjnym. To z kolei mogło prowadzić i prowadzi do identyfikowania wyższych wymagań stawianych pracownikom z mobbingiem i innymi niepożądanymi zjawiskami w środowisku pracy.

Wyższa dyscyplina i efektywność pracy (m.in. za sprawą likwidacji rezerw kadrowych rodem z poprzedniej epoki), niewspółmiernie lepsze wykorzystanie czasu pracy, odejście od egalitaryzmu płacowego na rzecz powiązania wynagrodzeń z jakością i efektywnością pracy, konieczność spełniania różnych oczekiwań pracodawców wymagających niemal ustawicznego podnoszenia kwalifikacji zawodowych – to dla wielu osób (dla których rzeczywistość stworzona przez pakiety była wykładnikiem tego, jak powinno być, czyli tego, co jest normalne) są warunki, z którymi trudno im się pogodzić. Tym większy to problem, że wiele branż, w których interesów pracowników pilnowały silne związki zawodowe, a państwowy właściciel w imię świętego spokoju godził się na różne, czasami wręcz księżycowe gwarancje zatrudnieniowe (np. energetyka), podlega głębokim przeobrażeniom. Dla wielu pracowników oznacza to bolesny kontakt z rzeczywistością.


Grzegorz Orłowski, Gazeta Prawna 2015-07-09